Het mag dan wel een sleetse plek zijn, de bedden zijn geweldig. We hebben als een roos geslapen.
Het ontbijt was fantastisch, Engelser kun je het niet bedenken. Achter de toonbank stonden dames die enthousiast onze bordjes vulden met allerlei variaties van ei, sausages, echte en vegan, rösti driehoekjes, gebakken tomaat, bacon en witte bonen in tomatensaus. Iedereen werd steevast met “love” aangesproken. Soms keken ze wat beteuterd als we de bonen oversloegen en van alles maar 1 exemplaar bliefden. Ook was er porridge en toast. Maar als je echt geen stevig engels ontbijt aan kon dan was er volop keuze uit broodjes, fruit en allerlei yoghurtjes.
Vandaag staat Whitechapel op het programma, de werkplek van Jack the Ripper. Ook Shoreditch wilden we verkennen, om er ‘s avonds Indiaas te eten. Omdat we op de Southbank logeren, werd het een wandeling langs de Thames, passeerden we een aantal bruggen om via de Tower bridge de rivier over te steken. Als je Londen bent moet je dat minimaal éen keer gedaan hebben.
Zo nu en dan miezerde het een beetje, maar al gauw werd het te warm en gingen de jassen uit. Tja ook in Londen is de klimaatverandering merkbaar.
We passeerden wat kantoorpanden die we de avond vantevoren vanaf onze afzakplek de hemel in zagen priemen en tjonge, wat bleken ze hoog te zijn toen we eenmaal aan hun voet stonden. Voorbij de hoge gebouwen kwamen we al snel in Eastend, waar ook Whitechapel onder valt, een kleurrijk en multicultureel district, levendig en gezellig. In een zijstraatje gingen we een echte Engelse tea nuttigen, niet wetende, dat we 3 stappen verder op de Spitalfieldsmarkt tegen zouden komen. Wat een feest, letterlijk. Er was muziek en er werd gedanst, op z’n ouderwets: stijldansen.
Een geweldige beloning als je redelijk onvoorbereid een stad intuïtief gaat verkennen. Er waren verschillende modestandjes en eettentjes. Op de trappen bij een pleintje zaten mensen hun gekozen streetfood uit bakjes te eten. Het was een mengelmoes van Londenaren die lunchpauze hadden en toeristen, die even een break inlasten . Voor de liefhebber was er een groot scherm opgehangen waar je op ouderwetse houten strandstoelen cricket kon volgen. Wij kozen voor een plekje op de trap om even uit te blazen en om ons heen te kijken. Stel je voor dat je die lage strandstoel niet uit komt.
We hadden best nog langer kunnen blijven zitten en naar de mensen kijken. Maar daarvoor ben je niet in Londen. We liepen verder en kwamen langs een zaak die wij niet goed konden duiden: het bleek een bikerscafe te zijn. Niet alleen maar een cafe, maar er was ook een ruimte waar een paar bijzondere motoren tentoongesteld werden. En het terras, waar mensen, (meestal bikers) iets zaten te eten en te drinken, bleek een oprijlaan te zijn naar de parkeergelegenheid voor de bikers. We hebben heel wat indrukwekkende machines ons tafeltje voorbij zien komen en telkens was het weer een verrassing wat voor figuur er onder de helm en het motorpak tevoorschijn kwam. Tot onze verbazing zijn echte bikers met geweldige motoren ook maar gewoon normale mensen als ze zich van hun vermomming ontdoen. Een leuke ervaring.
En weer door….We hadden op de kaart een vintagemarkt gezien en die kwamen we daadwerkelijk tegen. Bijna even snel als we naar binnen gingen, liepen we ook weer naar buiten. Naast dat wij niet meer in vintagekleding passen was de lucht ook redelijk vintage. Dus snel naar buiten aan de hedendaagse lucht.
Wat jullie misschien niet weten, maar wij inmiddels wel, is dat onze etenstijd voor de Londenaren precies borreltijd is. Te laat voor een museum en te vroeg voor een maaltijd gingen we terug naar het pleintje om een plan te maken. Één ding stond deze dag vast: we zouden en moesten Indiaas eten, dus op zoek naar een restaurant. In hét straatje van de Indiase restaurants probeeerden de lokkers ons hun tent binnen te praten, maar wij hielden voet bij stuk: restaurant Muhib moest het worden. Eenmaal aangekomen bleek het restaurant nog leeg te zijn op één Indiaase familie na, die aan een tafel bij het raam geplaceerd was. Als er een Indiaase familie zit móet het wel goed zijn. Ook wij kregen een tafel bij het raam. En je raad het nooit: binnen een mum van tijd zat het restaurant vol. Zou een een verband zijn? Het eten was heerlijk. Terug naar huis via London city zagen we dat de borreltijd voor sommige Londenaren nog steeds aan de gang was.
We liepen terug via de Londonbridge. Inmiddels hadden we bedacht dat we steeds een andere brug wilden nemen. Het bleek een goede keuze te zijn, want aan de overkant (onze kant) bleek de Boroughmarkt te zijn. Natuurlijk was die inmiddels gesloten, maar het terrein beloofde veel goeds. En zo hadden we meteen een aanvulling op het programma van onze laatste dag. Want we waren voor de volgende dag al volgeboekt. Maar voordat die dag aan mag breken moeten we eerst naar ons afzakcafe.