Dus… Het is zo warm in Italië, en het zwemmen in het Comomeer beviel zo goed, dat onze derde bestemming in de vlakke middle of nowhere bij Ferrara ons ineens niet meer zo aanlokkelijk leek. We hadden het strategisch gekozen om vanaf daar Ferrara én Bologna te kunnen aandoen. Maar na tweeenhalve hitsige dagen in Cremona, prefereren we water boven hete stadstenen.
We cancelden de B&B, kost wel wat geld, maar Car heeft dat alweer bijgebeund met Cremonese stoomwals, en googelden op “kust”, het werd Lido Adriano aan de Adriatische kust. Appartementje, twee kamers, keukentje, balkonnetje en met de badpak aan zo naar het strand.
Maar eerst nog even Cremona afwerken
Voor we aan de kust waren, hadden we nog eerst twee musea in Cremona en een autorit van een uur of 3 voor de boeg.
Het eerste museum – Museo Civico Ala Ponzone – was overweldigend, qua afmetingen van schilderijen. Werken uit verschillende tijdsperioden, van voornamelijk Italiaanse schilders. Wel zagen we ook een werk van een Olandesi, ene Cuyp, niet Albert, maar we zijn zijn voornaam vergeten.
Verder had het museum een prachtige entree, een verzameling oude instrumenten (gitaren en mandolines) én een echte Caravaggio.
Na een koffiepauze togen we naar de reden waarom we Cremona aandeden: het Museo del violino. Woorden schieten te kort, we laten dit filmpje voor zich spreken.
Autorijden in Italie
Tot nu toe hadden we tolwegen vermeden, ook om iets van het Italiaanse landschap te kunnen zien, maar Carla als chauffeur kwam er dan nog steeds bekaaid van af, want de provinciale wegen die wij hadden, werden zowat om de 5 km onderbroken door een rotonde. Je moet weten: rotondes in Italië zijn compleet onoverzichtelijk, je hebt een bijrijder nodig om te weten welke afslag je moet pakken.
Maar goed, een autostrada, ook om de duur van de rit te verkorten. De eerste tol die we tegen kwamen, schoten wij natuurlijk de verkeerde poort in, bij deze had je een abonnement nodig. Het duurde even voordat de dame, die al ongeduldig toeterde en druk met de armen aan het gebaren was, door had dat we niet verder konden en zij dus even achteruit moest om ons erdoor te laten. Temperamentje, hoor.
Maar de overtreffende trap van Italiaans temperament, was een kamikaze actie van een vrachtwagen chauffeur. Bij een splitsing in twee hoofdwegen, zette de vrachtwagenchauffeur zijn wagen vanaf de rechter rijstrook plotsklaps dwars over de weg om op het laatste nippertje de linker afslag te nemen. Hij blokkeerde daarbij drie rijbanen, en als wij en de andere weggebruikers niet vol op onze remmen hadden getrapt, we reden zo’n 120 km per uur, hadden we in zijn flank gezeten. Wat een idioot!
Uiteindelijk hebben we de dag heerlijk kunnen aftoppen met een avondlijke duik in het water van de Adriatische Zee, en morgen weer.