30 augustus. We zijn geland. Een ontzettend zachte landing. Kansai Airport Osaka verwelkomt ons letterlijk met warmte. Het is er bloedheet. Deel twee van de heenreis begint, we moeten naar Hiroshima. We hebben Osaka al op een eerdere reis aangedaan, en willen meteen door naar Hiroshima.
Geheel in lijn met onze leeftijd, gaan we niet voor de backpackers manier, dus niet liften of met de goedkoopste, maar ook langzaamste trein. Nee, wij gaan met de Shinkansen, de Japanse bullettrain. Een reis van vele uren, vatten we samen in ruim anderhalf uur samen. Oppassen met staren uit het raam, want alles zoeft aan je voorbij.
Tegen de verwachting in waren de formaliteiten bij aankomst in Japan zo snel geregeld, dat we flink voor op schema liepen, zodat we onze eerste dag in Hiroshima al aardig konden verkennen. Nadat we de vliegtuiglucht en de eerste Japanse hitte van ons afgedoucht hebben. Niet gaan liggen en even de ogen sluiten, want dan val je in slaap, en slaat de jetlag toe.
Als eerste op jacht naar een telefoonkaart om het Japanse prepaid mobieltje, dat we van collega Karien mochten lenen, op te laden. Dat valt niet mee. Na diverse doorverwijzingen komen we terecht bij Soft Banks, de provider die Vodafone in Japan heeft vervangen. Daar vertelt men ons dat de service op het mobieltje al lang is verlopen. Dan maar een lankabeltje kopen, zodat we in ons hotel met het minilaptopje via internet contact met het thuisfront kunnen maken. We sjokken door het centrum van Hiroshima. Het is druk en gezellig. Leuke kleine straatjes met grappige winkels afgewisseld met ruime boulevards, waar Chanel en Louis Vuitton hier ook voet aan de grond hebben gezet.
Dan belanden we in het Peace Memorial Park. Een park vol met monumenten ter nagedachtenis van de Atoombom. Ook de ruïne die symbool staat hiervoor zien we. We nemen de tijd om het gebouw met zijn karakteristieke koepel aan de overkant van de rivier te bekijken. Het museum bewaren we voor de volgende dag.
En dan: eten! Het bier en de sukiyaki smaken prima! Dan is het bij achten, en vallen onze ogen bijna dicht. We zijn, rekenen we uit, al zo’n dertig uur in touw geweest, die hazeslaapjes in het vliegtuig niet meegerekend. Nu mogen we wel naar het hotel en sla-a-a-p-e-n……