dag 2 – Atoombom Museum en Miyajima

De eerste echte nacht redelijk (Karin) tot snurkend (Carla) doorgekomen. Ondanks de hitte overdags is het ‘s nachts aardig te doen, al koelt het niet al te erg af. Vandaag hebben we twee doelen: het Atoombom Museum en Miyajima.

Dankzij Karin haar fenomenale orientatie vermogen, komen we onderweg naar het museum in de rosse buurt terecht. Als je het niet weet, dan heb je het niet meteen door. Zoals Carla, die op een gegeven moment suggestieve afbeeldingen op de uithangborden opmerkte. Dus kwam Karin er niet onderuit om de namen op de uithangborden voor te lezen. “Harem”, “Lamant” (aldus l’amant), kortom fantasierijke namen voor kleine clubs waar men de verwenning kan vinden.

Via de Heiwa Dori (Peace Boulevard) bereiken we het museum.

We zijn dan pas een half uur op pad en al doorweekt van het zweten. Het museum is indrukwekkend. De opbouw begint van algemeen informatief naar zeer persoonlijke verhalen. Het is ontzettend uitgebreid. Van animaties in Jip en Janneke stijl over hoe een kernsplitsing werkt tot gruwelijke foto’s.

De Japanners schromen niet om hun kleine kinderen hier aan bloot te stellen, want we zagen aardig wat gezinnetjes rond lopen.

Het museum is niet alleen informatief maar heeft zich ook tot doel gesteld om de afschaffing van alle kernwapens te propageren. Trouwens, heel Hiroshima heeft zich dat tot doel gesteld. Elke keer als er ergens op de wereld een nucleaire test wordt gedaan, dient de gemeente van Hiroshima een officieel protest in bij het desbetreffende land. Als je de verschrikkingen ziet snap je dat wel. Buiten spreekt een mevrouw ons aan, of we onze naam willen zetten op een petitie om atoomenergie uit te bannen. Nonukes. We schrijven van harte mee.

Miyajima
Zoals Nederland zijn molen als grafisch herkenningspunt heeft, zo is dat voor Japan die rode poort in zee. Je kent ‘t wel….. Nou, daar moesten wij dus ook naar toe. 

Die poort ligt namelijk bij Miyajima, een piepklein eilandje voor Hiroshima, in zee. Vanaf Miyajima kun je bij eb naar de poort toe lopen. Een soort wadlopen dus, maar dan zo’n 50 meter, dat scheelt. Dat hebben we trouwens niet gedaan, want we hadden niet zo veel zin in natte zeezoute voeten.

Wat we nog interessanter dan die poort vonden, waren de reeen. Die waren tam, en eigenlijk zelfs brutaal. Zodra je je tas open deed, kwamen ze naar je toe en staken hun snuit in je tas op zoek naar iets eetbaars.
Karin moest zelfs even worstelen met een ree, toen die haar handdoekje dreigde op te eten.

Als je op Miyajima bent moet je verder nog met de kabelbaan naar de top van het eiland en oesters eten. En dat hebben we netjes gedaan. Van de bereidingswijzen kozen we voor YakiGaki, gekookte oester. Lekkere dikke flatsen gekookt in hun eigen vocht.

Heerlijk!

Daarna weer terug naar Hiroshima met de ferryboot en tram. Rond half zeven wordt het al donker, en dat gaat heel snel, in Japan is de schemering heel kort. We zijn aardig moe en moeten nog eten. Voordat we een restaurant zoeken, verkennen we eerst nog even de buurt van het hotel, op zoek naar de tramhalte vanwaar uit we de volgende naar haven zullen vertrekken. We nemen morgen de boot naar Matsuyama. De eerste stad die we zullen aan doen op het eiland Shikoku.

We vinden een restaurant, en eten Okonimiyaki. Zoals de Japanners zelf zeggen: ‘japanese pizza”. “Maar dan anders” zouden wij zeggen. Niet ons meest favoriete Japanse eten, maar je moet het een keer gegeten hebben. En als je het gaat eten moet je dat in Hiroshima doen, de stad van Okonomiyaki. Nog even naar Seven Eleven om ontbijt voor de volgende dag te halen: koffie, yoghurt en een rijstbal. En dan douchen en naar bed.