Matsuyama op 2 september doet denken aan Rotterdam in augustus. Het regent namelijk al de hele dag.
Aan het begin van de dag hebben we nog de hoop dat het in de middag op zal klaren, want dat zijn de voorspellingen van de dag. We hebben besloten om rustig te beginnen. In ieder geval willen we naar het Kasteel van Matsuyama.
Op ons balkonnetje staat een wasmachine. Na al die hete dagen zijn onze kleren wel aan een wasbeurt toe. En daarmee houdt ook meteen de rust op, want hoe bedien je nou een Japanse wasmachine. Op Youtube vinden we een demonstratie en die volgen we nauwkeurig op, alhoewel ons bedieningspaneel er net iets anders uitziet. Karin gebruikt haar fantasie. Tot Karins vreugde, doch tot Carla`s verbazing is het wasje in 15 minuten klaar. Dat kan toch nooit schoon zijn. Nou, laat maar. Het is vakantie. En ondanks dat we het rustig aan willen doen slaat de onrust toe en gaan we weer op pad.
De ropeway naar het kasteel moet vlak bij ons huis zijn, maar wij gaan gewoon lopen. We nemen een pad naar boven. Phoehh, het is best wel steil. Naast warm en klam regent het nu ook, waardoor het nog vochtiger is. Het valt niet meer te onderscheiden of we nat zijn van ons eigen zweet, of van de klamme lucht. Het pad dat we gekozen hebben blijkt op twee meter parallel aan de ropeway te lopen.
Het kasteel ligt op een grote heuvel midden in de stad, maar je waant je in een tropisch woud met allerlei kleuren groen en dikke bamboe. Aan de top van de wordt het kasteel zichtbaar. Er zijn veel poorten en gebouwen. In het hoofdgebouw is er een tentoonstelling over de geschiedenis van het kasteel en zijn samurai pakken en zwaarden te zien.
De ruimte is indrukwekkend. Er zijn nu geen tussendeuren, maar je kunt je een voorstelling maken van de hoeveelheid kamers. Volgens Karin waren de deuren vroeger in de zomer open, zodat het lekker door kan waaien en in de winter dicht, zodat je kleine ruimtes kunt verwarmen en niet heel het kasteel op moet stoken.
Weer terug naar de stad kiezen we nu een weg aan de andere kant van het kasteel. Het is een flinke tocht naar beneden, weer door een prachtig bos. Je hoort een geluid net als van krekels, maar dan stukken luider. Inmiddels is het middag, maar niet droog, zoals ons wel beloofd was. We besluiten om naar ons appartementje te gaan om daar te lunchen met lekker dingetjes die we gaan halen, maar eerst een heerlijk bakje koffie bij starbucks als beloning voor onze onverschrokkenheid.
We zijn van top tot teen doorweekt van de regen. Wij zijn trouwens niet de enigen die zich niet laten kennen; met ons nog een groot aantal japanners, die in hun eigen land de toerist uithangen.
Overigens is het verbazingwekkend hoe steil hun haar blijft zitten ondanks de regen. Carla kan er maar niet bij. Tot haar grote vreugde is er tot nu toe in elke accomodatie een föhn aanwezig. Elke dag staat zij drifitig heur haar te stylen, maar dat mag niet baten, zoals op deze foto blijkt.
Uit de ouwe doos
Onderweg komen we een stukje straat tegen die we herkennen van foto’s van vijfentwintig jaar geleden.
Dat was de eerste keer dat Karin in Matsuyama was, en prompt in een grote optocht terecht kwam.
De burgemeester en zijn vrouw liepen mee, en waren best genegen om met deze Gaijin op de foto te gaan.
Talas
Tijdens het lunchen komt onze landlady nog even langs om te vertellen dat er morgen een orkaan wordt verwacht. Orkaan “Talas”. Mogelijk dat hij aan Matsuyama voorbij gaat en zo niet, zitten we morgen weer in de regen. Maar dan hebben we wel een fris windje, in tegenstelling tot vandaag.
Ponchos en Proviand
Het regent en waait behoorlijk, we zoeken (wat geweldig toch zo’n minilaptop) orkaan Talas op. Talas is geen orkaan maar een tropische storm, dat valt weer mee. Desalniettemin is het lekker aan het spoken hier. Omdat we er toch op uit willen, pakken we plu en tas en gaan naar buiten. Het is al bijna donker. We gaan nu eens de andere kant van onze straat op, op zoek naar een zaak om boodschappen te doen en een restaurantje. De Japanners lopen gebogen onder hun paraplu alsof dit weer de gewoonste zaak van de wereld is. Op Shikoku is dat ook zo, september is tyfoonmaand. Gut, we weten ook ineens niet meer waarom we september hadden gepland om op vakantie te gaan.
Bij convenient store Lawsons kopen we wat spullen, inclusief een regenponcho. Dan hebben we de handen vrij, zo’n paraplu vereist toch ook aardig wat manoevreerwerk.
We komen een Ramenrestaurant tegen, en genieten van Ramen en een portie Gyoza. Dat laatste is altijd vaste prik bij Sumo in Rotterdam, maar die kan toch niet tippen aan deze porties. Lekkerrrr. Het slurpen van de Ramen gaat ons redelijk af, maar we spetteren wel onze kleren vol. We zijn nog geen volleerde slurpers.
Terug naar het appartement en afwachten wat het weer ons morgen gaat brengen.
Hoe is het met talas?
Die heeft veel nattigheid in Matsuyama gebracht, maar meer niet. Hij is inmiddels overgewaaid.