dag 6 – Even een reiniging

Onze laatste dag in Matsuyama.Het is niet te geloven, maar we hebben hier vier dagen doorgebracht en elke keer had de dag een andere sfeer. Vandaag staat die in het kader van het reinigen, zowel lichamelijk als geestelijk. Misschien ter voorbereiding van onze autotocht vanaf morgen?

Voordat we naar de Dogo Onsen gaan, lopen we nog even naar onze landlady om ons te laten adviseren over de route die wij in gedachten hadden. Zelf dachten we dwars door de bergen door te steken richting Kochi en van daar uit met de klok mee langs de kust weer terug te rijden. Maar dit werd ons vriendelijk beleefd doch nadrukkelijk en dringend afgeraden. De wegen zouden heel slecht zijn in verband met hurricane Talas die gewoed heeft. Daar zit wat in. Je wilt niet halverwege weer om moeten keren omdat een stuk weg is weggeslagen. Wij zijn snel overtuigd. We krijgen een gidsje mee met gedetailleerdere informatie dan onze wegenmap heeft.  Het 88 tempelroute gidsje. Dat is ook toevallig. Heel aardig. Goed dat we haar hebben gesproken.

Ons reisdoel morgen wordt Kaap Sada-Misaki, het puntje van een heel smal schiereiland. Het meest westelijke puntje van Shikoku. We zoeken vast op wat een handige plek zou zijn in de buurt daar om te overnachten. Ikata komt in aanmerking. Karin leest voor wat zoal de bijzonderheden zijn. Oh, daar ligt de enige kernreactor van Shikoku. Carla verslikt zich bijna in haar groene thee. Zijn we veilig ver weg van Fukushima. Ben je helemaal gek geworden? Er zijn zaken in het leven die je niet wil tarten, het nucleaire noodlot en de toorn van mevrouw van Tuil horen daar toe. We gaan slapen in Yawatahama.

Maar eerst de Dogo Onsen. Het oudste bronnenbad van Japan. De rit er naar toe begint al goed, we zitten in een oud, houten trammetje.  In Japan hebben bussen, trams en metros trouwens altijd wel wat stoelen speciaal voor ouderen, invaliden en, nou kijk zelf maar op dit illustratieve plaatje (is dat een pleonasme of niet?).

Aangekomen op het Dogo Onsen station is er al meteen een spektakel gaande. Een groep mannen zijn bezig met het repeteren van een mikoshi draag sessie.

Dan een overdekt souvenirstraatje door, en staan we voor het indrukwekkende gebouw van de Dogo Onsen.

We lopen eerst een rondje er om heen, en kijken elkaar aan, en lopen naar de kassa en kopen een kaartje.
We gaan meteen voor de luxe variant:  handdoek, yukata, thee met dango, een privé lounge en toegang tot het exclusieve bad.
Ook krijgen we een korte rondleiding door het keizerlijke bad, dat in al die jaren maar een paar keer gebruikt is. De speciale keizerlijke wc schijnt al helemaal niet gebruikt geweest te zijn.

Tsjaa, wat kunnen we zeggen? Van het baden hebben we geen foto’s, we moeten de goede smaak behouden op dit blog. Neem maar van ons aan dat het heerlijk was. Het water is weelderig warm en je wordt er heerlijk ontspannen van. Maar goed dat we daarna nog even konden loungen in ons privévertrekje. De thee en de dango-sweets smaakten extra lekker.

Rozig komen we de Dogo uit. We willen nog een tempel bezoeken, maar ons oog valt op het restaurant tegenover de Dogo. Er hangt een poster waarop men adverteert met zelf gebrouwen bier en de slogan:  “wat is er nu lekkerder dan na een bad in de Dogo een heerlijk glas bier te drinken?” Nou ja, zoiets. De tempel kan nog wel even wachten. Het is lunchtijd!

Het bier smaakt goed, evenals de inktvis, garnalen (incl. kopjes voor Karin), de kimchi (koreaanse pittige kool) en edamame (de soyabonen). Om te kunnen vergelijken bestellen we van elk biersoort een glas. De lichte is prima, de middelste lekker pittig en de donkerste is zo lekker als een duitste Köstritzer. De middelste bier heet Madonna, hoe verzinnen ze het? Carla is niet verbaasd, het is ook de lekkerste.

Tempel 51

Vlakbij de Dogo ligt er op loopafstand (1,5km) een tempel die tot de 88 Tempel-route behoort. Mooi, pikken we die gelijk mee. Dat wordt onze eerste tempel. Of eigenlijk tempelcomplex. Het is een ratjetoe van gebouwen, groot en klein. Van beelden in tuinen etc. Het doet allemaal wat Efteling achtig aan.