dag 7 – On the road

 

Vandaag is het dan zo ver. We gaan met de auto. We kunnen geen afscheid van onze landlady nemen. Het kantoortje is nog gesloten. Netjes leveren we de sleutels in bij de dames van het souvenirwinkeltje beneden.

We pakken de tram. Tenslotte is het best al weer warm . We gaan richting Matsuyama station alwaar het Mazda autoverhuurbedrijf zit. Het is duidelijk dat we worden verwacht. Vriendelijk doch zenuwachtig komt de Mazda-man uit zijn hokje. Hij verontschuldigt zich dat hij geen Engels spreekt. Maar hij heeft zich voorbereid. Als een Bob Dylan grijpt hij bij elke zin naar een in het Engels voorgeschreven tekst om ons de regels en voorwaarden uit te leggen. Daarna lopen we met z’n allen om de auto heen voor inspectie. Nadrukkelijk wijst hij ons een klein, dun krasje aan. Okay: staat geregistreerd. We weten wat ons te wachten staat: we moeten de auto zo krasloos mogelijk terug brengen.

De start van de tocht verloopt niet geheel vlekkeloos. Carla wil optrekken. De motor loeit, maar er zit geen beweging in de auto. Zenuwachtig schiet het mannetje ons te hulp en legt voor alle zekerheid nog even de werking van een automatische schakeling uit. Dan gaan we op pad. Het is even wennen, maar na een kwartier rijdt Carla al alsof ze altijd atijdl links gereden heeft. Zo nu en dan schrikt ze even als er ineens een tegenligger aan komt.

Ons doel voor vandaag is het uiterste puntje van een heel lang, smal schiereiland. Op de punt van de kaap, Sada-Misaki genaamd , staat een vuurtoren. Het is meteen een pittige tocht die ons over weggetjes langs de kustlijn, maar ook langs haarspeldbochten door de bergen leidt. Bij ongeveer elke bocht staat er een spiegel, zodat je het tegemoetkomend verkeer goed kunt zien aankomen. Carla neemt het links rijden wel heel erg letterlijk en Karin houdt haar hart vast, elke keer als Carla haarscherp langs een vangrail, of bergrotspunt rijdt. Phoehh, je moet er toch niet aan denken, dat je bij de eerste en beste bocht een koplamp eraf rijdt. Maar het gaat goed.

Onderweg zijn er al geweldige vergezichten. Sommige zien we dubbel, andere passeren we wel drie keer. De wegbewijzering is duidelijk, maar soms lijkt men bij splitsingen verderop wat borden te vergeten. En wij zijn berucht in het nemen van de verkeerde beslissing. De bewoners van het vissersdorpje aldaar glimlachen vriendelijk als we ze voor de zoveelste keer passeren. Eindelijk bereiken we de vuurtoren.

Vanaf de parkeerplaats is het nog een stief endje lopen naar de toren. We lopen door een bos eerst naar beneden en komen langs een soort kampeerterrein met vaste hutjes pal aan het water in een baai. Daarna laat het pad ons weer klimmen. Tja, en dan komt er een splitsing met twee aanwijzingen. Het gaat over afstanden, kunnen we aan de cijfers herkennen, maar verder kunnen we er niet uit opmaken of we nog wel richting vuurtoren gaan. Gelukkig komt daar een jongeman aan en legt ons uit, dat ” beide wegen naar Rome leiden”, de ene wat sneller dan de ander. Wij nemen de lange route.

Het uitzicht is prachtig: de zee, we denken dat we de kustlijn van Kyushu zien, we zien ontelbare eilandjes, schepen en de temperatuur voelt heerlijk. We waaien lekker uit.

Het wordt tijd om naar Yawatahama te gaan, de plek van ons hotel. De rit gaat prima en we bereiken Yawatahama voor donker. We hebben geen plattegrond maar gaan op de gok het centrum in, in de hoop het hotel te vinden. Dat doen we niet, we rijden tot aan een water, en als Karin uitstapt om de weg te vragen staat er pal voor haar neus een reclamebord van het hotel met een pijl terug waar we vandaan kwamen. 100 Meter terug. Nou ja, we vinden het uiteindelijk na twee rondjes maar.

Bij het reserveren hadden we ook voor diner en ontbijt in het hotel gekozen. En dat blijkt een goede beslissing. Het restaurant bevindt zich op de bovenste verdieping als een soort skylounge met uitzicht over het plaatsje en de zee. Het avondeten is heerlijk, zie de culinaria pagina.

Moe maar voldaan stappen we in ons westerse stijl bed.

PS. Carla wil een Japanner

Nee, niet in plaats van Karin, maar in plaats van James, onze Xsara.

Kleine pausmobiel autootjes zijn erg in, in Japan, dus we waren op het ergste voorbereid. Wie Carla kent, weet dat ze nog niet zolang geleden in de veronderstelling was dat Smarts niet op de snelweg mochten rijden. Maar deze bak overtreft onze stoutste verwachtingen.

We rijden in een Mazda Axela! Jazeker. En hij rijdt als een tierelier en ziet er kek uit!