dag 11 – Van Matsuyama naar Takamatsu

Ozu – Vandaag staat in het teken van een grote reis over het eiland.Van west Shikoku naar noord-oost Shikoku, van Matsuyama naar Takamatsu.

9 september – Maar eerst moet de auto terug naar Matsuyama. We realiseren ons dat dit de laatste rit is met Kobayashi-kun. Terwijl Karin nerveus is over de financiële consequenties van de twee butsen aan de zijkant van de auto, zit Carla onverstoorbaar nog de elektronische mogelijkheden van de auto verder uit te proberen. Nog steeds ontdekt ze nieuwe dingen, zoals de automatische verlichting. Handig. Als we dat geweten hadden met al die tientallen tunnels die we doorkruist hebben. De rit verloopt voorspoedig. Alleen in Matsuyama raken we de kluts kwijt. Maar dat duurt niet lang. Onverwachts staan we voor het Mazda – autoverhuurbedrijf, terwijl we nog niet eens afgetankt hebben.

Het tankstation ligt twee blokken verderop. Het personeel is super service gericht. Terwijl de benzine de tank in loopt worden de ramen gepoetst en het verzamelde afval uit de auto aangenomen en weggegooid. Na het afrekenen regelt de pompbediende het verkeer zodat we ongehinderd de straat weer op kunnen en onze weg kunnen vervolgen.
We rijden het Mazda terrein op en terwijl we onze bagage uit de auto halen komt een medewerker aangelopen. We geven hem de autosleutels en papieren. Hij loopt een rondje om de auto en zegt “okay”. Als twee verdwaasde autoweeskindertjes staan we daar. Dat was`t? Geen preek over de butsen, of eventueel nog een nabetaling? Terwijl we naar het treinstation hobbelen met onze rugzak op en onze koffers weer achter ons aan slepend, zijn we nog steeds niet bekomen van ons abrupte afscheid van Kobayashi-kun. Maar we moeten verder.

Op het station kopen we bij de machines treinkaartjes naar Takamatsu. Eerst checkt Karin de kaartsoorten, er gaat een express trein, maar 11000 Yen voor twee kaartjes? Das een beetje te veel van ‘t goeie. Ze kiest voor de limited versie. Die is de helft goedkoper. Op het bord staat de vertrektijd naar Takamatsu aangegeven, om 11:24 gaat ie.

Bij het inchecken aan de balie, vraagt Karin voor de alle zekerheid nog vanaf welk perron de trein vertrekt. De nogal chagrijnige mevrouw kijkt naar de kaartjes en vraagt of we de Tokyu of de Futsu willen nemen, oftewel de express of de limited. Nee, Karin weet t zeker, het wordt de Futsu. Ok, dan moet je naar perron 3 de trein nemen die om 11:27 vertrekt. Nou die kan ook.

Op het perron staat een nogal tramachtig treintje van 1 wagon lang. Een WanMan trein. Terwijl Carla nog even naar de wc gaat vraagt Karin aan een treinmedewerker of dit werkelijk de trein naar Takamatsu is. Jazeker, maar we moeten wel bij Iyosai overstappen.

Om het verhaal niet langer te maken dan de treinreis: men verschaft ons per overstap weer nieuwe informatie over het vervolg van de reis. Uiteindelijk zijn we 4,5 uur en 4 overstappen later in Takamatsu. Het hotel daarentegen ligt tegenover het station, en dat is weer een meevaller.

Wat ook een enorme meevaller is, is de stad Takamatsu zelf. Op het station ruikt Carla de zee al. En inderdaad, nadat we ingecheckt, opgefrist en uitgerust het hotel verlaten, lopen we binnen twee minuten de pier op. We zitten vlak bij Takamatsu Sun Port, een havengebied waar ferryboten naar diverse bestemming af en aan varen. Tegelijkertijd is het een soort van recreatie en wandeloord. Mensen lopen de pier op en af of staan te vissen. Kijken naar de schepen en de eilanden die rondom te zien zijn. Kinderen spelen bij de fonteinen. En aan het eind van de namiddag worden we beloond met een prachtige zonsondergang. Jammer dat we het fototoestel niet hebben meegenomen. Maar morgen is er nog een dag.

Ook leggen we niet het diner vast met foto’s. Jammer, want de rauwe paardentartaar smaakte niet alleen heerlijk, maar zag er ook prachtig uit. De rauwe kiptartaar, die ook op de kaart staat, hebben we maar niet genomen. Ook wij hebben onze grenzen.