Nou, we zijn er nog net maar we vinden de stad al helemaal geweldig. Na een vlotte vlucht met Skymark airline, hadden we even een oponthoud bij New Chitose Airport. (Net zoals Narita helemaal niet vlak bij Tokyo ligt, is de airport van Sapporo ook nog een endje rijden.) De treinen reden namelijk niet. Toch nog een staartje tyfoon meegekregen, dus. Maar verder scheen de zon.
We werden doorverwezen naar de busdienst naar Sapporo. We verdeelden ons: Carla bij de koffers en Karin in de rij om kaartjes voor de bus te kopen. Het was net na enen, en de aardige dame achter het loket bestudeerde het adres van de hotelreservering – ik heb op vakantie altijd een pakket van uitgeprinte reserveringen bij me. Onze bus zou om 15:02 vertrekken. Maar, ze waarschuwde me, het zou best wel eens druk kunnen zijn.
En dat was ook zo. Maar raad eens hoe laat de bus vertrok? Inderdaad: om TWEE minuten na DRIEËN. Tyfoon of niet.
Na een rit van anderhalf uur met een dreumes die halverwege de rit begon met huilen en niet meer stopte, kwamen we aan op het Sapporese eindpunt: om de hoek van ons hotel. Ach, eigenlijk zijn uitgevallen treinen en vervangende bussen geen verloren tijd maar gewonnen avontuur. In Japan dan.
Het hotel Sapporo Sho staat te boek als een budget hotel, en dat klopt. De kamer is iets groter dan wat we in Tokyo hadden. Het geheel is alleen wel wat ouder en als je moe bent vind je het misschien zelfs afstandser. Maar we knapten ons op en togen de stad in. Sapporo is heel systematisch ingedeeld, rechttoe rechtaan. Je ziet op de hoek van grote straten borden met bijvoorbeeld Zuid 8 West 3. Dus als je bent verzeild in Zuid 1 West 1, kun je makkelijk je weg weer naar Z8W3 terugvinden.
Wij kwamen terecht in een lange passage straat met allemaal winkeltjes, maar vooral met restaurantjes én hier en daar zelfs met een terrasje.
Allereerst gingen we dus voor de dorstige mens, want een keel moet gesmeerd en de eetlust geapperetifeerd. “Oh, ik heb geen menu in het engels”, zei de serveerster. Maar dat gaf niks, vonden wij, want wij wisten al wat we wilden: bier. En dan natuurlijk Sapporo. Want wanneer in Peking: eend en in Turkije: kalkoen! Dat laatste hebben we natuurlijk niet echt gezegd.
Daarna: ramen eten. Heerlijk! Klein zaakje, iedereen naast elkaar aan de counter, kijkend op de vingers van de kok. Een wat oudere man die het wel leuk vindt dat we al zijn culinaire handelingen met bewondering volgen.
Spreken we Japans? Een beetje. Wat vinden jullie van mijn ramen?
Oishii!!! Roepen we in koor.
Omdat we trek hebben nemen we er nog een portie gyoza bij.
En voor de dorst een glas oolong-hai.
Sapporo is dan wel een miljoenenstad, maar in vergelijking met Tokyo is het een kleine stad. De mensen lijken ook meer relaxed.
Voldaan lopen we weer terug naar het hotel. Morgen de hele dag de tijd om de stad te verkennen. Misschien wel het Olympisch dorp, sportliefhebbers als we zijn.
Ziet alles er ineens heel anders uit! ????????????