Donderdag 6 september. We zitten in het Nakajima park, het is half 3 in de middag. We genieten van de stilte, op de krassende kraaien en de tsjilpende musjes, en her en der een mensenstem na, is het vredig stil. De reden? Sapporo ligt stil, de stad zit zonder stroom. Ook is er geen stromend water. Bij een enkel kraantje in het park staat een rij mensen met emmers en andere zaken om water te vullen.
Hamsteren
Het openbaar vervoer ligt stil, winkels zijn gesloten, enkele supermarkten of convenient stores zijn nog geopend. Daar staan rijen mensen om mondvoorraad in te slaan. De schappen raken snel leeg. Wij hebben ook twee keer in de rij gestaan om wat bij elkaar te schrapen. Petflesjes met water, thee en vruchtensap. Zakje rijstcrackers, chips en Almond chocolates. Het is lastig kiezen in de drukte en de schaarste. De kassabedienden moeten weer ouderwets uit het hoofd rekenen. En alles gaat kalm en beheerst.
Aardbeving
We zijn getroffen door een aardbeving . Het epicentrum lag tientallen kilometers van Sapporo verwijderd, er zijn plaatsen erger getroffen dan Sapporo. Maar we slingerden wel behoorlijk heen en weer op onze hotelkamer op de 7e verdieping. Het was midden in de nacht. Geschrokken overlegden we of het niet handiger was om een stapeltje kleren klaar te leggen, toen er nog een wat lichtere beving kwam, het licht uitviel, meteen de noodverlichting en een snerpend alarm aansprongen. We moeten er nu wel echt uit! Gauw wat kleren aan en, met andere hotelgasten, via het trappenhuis naar de begane grond, de straat op. Overal stonden mensen buiten, en toen was het wachten geblazen. Maar op wat? Dat is eigenlijk wel raar. Op een volgende schok? Op de finale klap? Of dat de stroom weer aan gaat? Geen van die zaken zijn tot nu gebeurd. Sapporo is een miljoenenstad die stilgevallen is. Om 5 uur ‘s ochtends vroeg ik aan de hotelmanager of het veilig was om weer naar de kamer te gaan. Dat kon, alleen hebben we geen stroom en water. Prima, we zijn doodop en willen nog een stukkie slapen. Dat lukte maar matig, de schrik zat nog in t lijf, bij elke trilling denk je: “daar komtie”.
Het hotel lukte het nog om een, koud, ontbijtbuffet te presenteren. We raakten aan de praat met twee dames die ook in het hotel verblijven. Ook bij hen zat de schrik er goed in. Eerst die tyfoon en nu dit.
Vakantieplannen
We worden ons er nu ook van bewust dat onze vakantieplannen wel eens flink kunnen veranderen. Morgen zouden we onze huurauto ophalen om zo’n dag of tien door Hokkaido te toeren. Maar sommige bestemmingen kunnen weleens onbereikbaar geworden zijn. Zoals Wakkanai, een plaatsje in de noordelijkste punt van Hokkaido. En, gaf een van de dames aan, de benzine kan ook een probleem worden, als de bevoorrading stil ligt.
Ai, inderdaad. We checkten bij het autoverhuurbedrijf aan de overkant bij ons hotel. Ja, het is even onzeker hoe het nu verder moet, gaf men daar aan. Zolang er geen stroom is, is alles onzeker nu.
Voorlopig vertrouwen we op onze mondvoorraad, morgen weer een dag.