Dag 15 – De omtrekkende beweging

De fietstocht was gisteren zo goed bevallen, dat we vandaag via het hotel zelf een fiets wilden huren. Gisteravond hadden we al geinformeerd en het was zelfs mogelijk om een electrische fiets te huren, wat in de omgeving van ons hotel geen overbodige luxe is. Je moet weten, dat dit gebied de Japanse Alpen wordt genoemd.

Beren op de weg

Vanochtend, toen we na een  nachtje slapen weer bij zinnen waren gekomen, besloten we toch anders. Waarom? Het is eigenlijk levensgevaarlijk om er door de omgeving te fietsen. Er zijn geen fietspaden en de wegen zijn aan de smalle kant. In de bergen kun je maar beter niet komen, want volgens Miyuki, onze gids van gisteren, zijn er beren en wilde zwijnen, die tegenwoordig niet meer bang voor de mensen zijn. We besloten dus een wandeling te maken.

Een dag in het park

Er waren twee routes, die allebei naar een park zouden leiden. We zijn dol op Japanse parken, dus onze dag zou weer helemaal goed komen. Alleen zijn wij het eerste park gek genoeg nooit tegengekomen. Volgens de kaart moesten we dicht bij zijn, maar wij zagen het park niet. Wel kwamen we, nadat we door een keurige buitenwijk hadden gelopen, een geweldige XXL Supermarkt tegen. Tja, dan is er geen houden meer aan. We besloten wat lekkere dingetjes voor de lunch te kopen om die straks in het park op te eten. Zo’n keurige buitenwijk is overigens alleraardigst om te zien. Je denkt altijd dat je de highlights in een stad moet zien, maar minstens even interessant om te zien is waar en hoe de echte mensen wonen. Mooie huisjes, keurige tuintjes en opgepoetste auto’s. Ondertussen waren we al zeker twee uur onderweg en hadden we onze ijskoffie inmiddels wel verdiend, vonden we. Tja, zie maar eens een koffietent tegen te komen in een buitenwijk. Onze ijskoffie hebben we wél gekregen????. In restaurant CoCo.

Okay, ik moest even afgekapt worden, want we waren bezig om naar een park te gaan. In het restaurant hebben we de kaart bestudeerd en nu wisten we (spreek:Karin) zeker hoe in het park te komen. Het leek wel alsof er een vloek op heerste. Het wilde maar niet lukken. Onderweg troffen we twee japanse giechelbekkies, die nog nooit van dat park gehoord leken te hebben, laat staan, dat ze ons konden vertellen, hoe we er moesten komen. Maar zoals het een echte Japanner betaamt lieten ze zich niet kennen en begonnen met ons mee te zoeken.Veel gebabbel over en weer, gezoek op internet, eerst de ene richting, dan weer de andere richting op wijzend. Even leken ze het opgegeven te hebben, we bedankten hen voor de moeite en we gingen ieders weer ons weegs. Maar ineens kwamen ze terug gelopen. Nu wisten ze waar het park was en toevallig moesten zij ook die kant op, dus ze zouden wel een stukje met ons mee lopen. Daar liepen we dan achter twee Japanse pubermeisjes aan, die waarschijnlijk in de tussentijd al heel veel berichtjes en apps van hun vrienden voorbij hebben moeten laten gaan. Ineens bleef één van de twee meiden staan. Met het schaamrood op haar wangen biechtte ze op, dat ze zich toch vergist had. We bleken de tegenovergestelde richting op te lopen. Ach, wat geeft het. Nu wisten we in ieder geval zeker welke kant we dan wel op moesten lopen. En ja hoor, al snel werd duidelijk dat we onbedoeld al op de tweede wandelroute zaten. En wat bleek verder? We hadden gewoon op de bordjes moeten letten, want de Japanners laten niets aan het toeval over. Alles is keurig aangegeven langs de weg. Bij de eerste de beste tempel hebben we ons supermarktlunchje opgesmikkeld. Heerlijk was het en zeker verdiend.

De Higashiyama Walking Course

Een aangename wandeling met onderweg veel, vaak hele mooie tempels en een route door het Shiroyama park. Maar 3,5 km lang, peanuts in vergelijking met de tocht die we daarvoor al achter de rug hadden.

Yam op rijst

Na een fikse wandeling van zo bij elkaar vijf uur, voelden we onze voetjes. We besloten tot een vroeg diner in Takayama om daarna bijtijds naar ons hotel te gaan, zodat we nog lekker konden badderen.

We vonden een alleraardigst restaurantje, zo eentje waar je met je voorhoofd door zo’n gordijntje moet lopen. En wat ook heel fijn was, er was nog een tafel met twee stoelen vrij, dus we hoefden ons niet op te vouwen op een tatamimat.

De yam

Carla kreeg duidelijke instructies: het rauwe ei en de yam moesten flink door elkaar geroerd worden en op smaak gebracht met shoyu. Het geheel moest over de witte rijst gegoten worden. En dan: smullen maar!

De substantie van het gerecht was in zijn geheel nogal slijmerig, waardoor het gemakkelijk naar binnen gleed. Toevallig hadden we het gisteren met Miyuki nog over de vreemde substanties die sommige Japanse gerechten kennen. We concludeerden lachend dat Japanese food can be Slimy, Sticky and Stinky.

Babbelonië

Het station van Takayama is trouwens prachtig. Toen we de eerste hier aankwamen viel ons de lekkere houtlucht al op.

Op het station pikte de hotelshuttle ons weer op. We kenden ondertussen de ochtend en de avondchauffeurs al een beetje.

Toen een van de Spaanse gasten in heel gebroken Engels wat aan de chauffeur vroeg, ontstond er een Babylonische spraakverwarring. Zij konden elkaars Engels niet verstaan. Daarop bood Karin de helpende hand door de vraag van de toerist te vertalen voor de chauffeur. Die zich vervolgens lam schrok, hij had niet verwacht dat Karin Japans sprak. Zo werd het nog een gezellige rit, met een voluit babbelende chauffeur en Karin die, omdat ze de helft maar verstond, op de juiste momenten met intstemming reageerde.

Aangekomen in het hotel, raceten we naar de kamer, schoten ons Japanse huispak aan en snelden we op onze huisslippers naar de ofuro. Het bad.

Afscheid van Takayama

Morgenvroeg gaan we weer en route, via Shinjuku Tokyo naar Narita, waar vandaan we de volgende ochtend zullen vertrekken naar Nederland. Hoewel ongepland was dit toch een hele leuke kennismaking met de provincie Gifu in Honshu, Japan.