Dag 16 – Bussie komt zo

Onze laatste avond in Japan slapen we in de grootste hotelkamer die we tot nu toe hebben gehad.

Het appartement niet meegerekend. We zitten op een steenworp afstand van Narita Airport, de kamer oogt wat gedateerd, maar wat een ruimte! Deze reis hebben we ondervonden dat een tiny house best binnen onze mogelijkheden ligt. Het is gewoon een kwestie van afspreken wie wanneer welke kant opgaat of opdraait. En, dat je je bewegingen klein houdt.

Orde moet er zijn

Wat ook belangrijk is, is orde en structuur. Zo hebben we bijvoorbeeld geobserveerd dat de drie badelementen: shampoo, conditioner en bodysoap, altijd in dezelfde rangschikking staan. Shampoo links, conditioner in het midden en de bodysoap rechts. Ook legt men vaak twee verschillende kleuren tandenborstels klaar, om verwarring te voorkomen. Check het zelf maar eens wanneer je naar Japan gaat.

Afscheid van Takayama

Maar eerst, hoe de dag begon. Die begon voor Karin met een ontbijt van rijst met curry, en voor Carla met aardappeltjes in de schil gekookt in een soort van soja-appelstroop.

Voor het hotelpersoneel hebben we een zakje oud-hollandsch snoep achtergelaten. Dat hadden we de hele reis al meegezeuld bij wijze van te geven souvenir aan deze of gene. Maar altijd als we een deze of gene ontmoetten hadden we het zakje niet bij ons.

Babbelonië 2

In de shuttlebus naar het station zat wederom het bewuste spaanstalige stel, die dit keer de ochtendchauffeur voor grote raadsels stelde met hun vragen. Terwijl de avondchauffeur nog enigszins wat engelse termen in de strijd kon gooien, kon deze ochtendchauffeur alleen maar in het Japans antwoorden. Het was trouwens wel een ontzettend schattige man met een hele vriendelijke uitstraling. Ook nu weer hielp Karin met de vertaling. Uit louter blijdschap voor de hulp, huppelde hij mee met ons naar de lift in het station en zwaaide ons tot aan de eerste etage uitgebreid uit.

Met de Keio bus van Takayama naar Shinjuku

De busreis liep gesmeerd. Eerst door een prachtig landschap van bergen, watervalletjes, rijstvelden en meertjes. Dat betekende wel weer een kronkelige route vol haarspeldbochten, diepe afgronden en tunnels.

Ook nu waren de pauzes helemaal in lijn met onze blaas. We konden zelfs even dutten. Naarmate we Tokyo naderden werd de bebouwing steeds dichter.

En voor je het weet, ben je weer in Shinjuku.

Een soepele overstap

Het viel eigenlijk best mee, we hadden ons ingesteld op een zoektocht naar kaartjes voor de Narita Express en een worsteling door de avondspitsmassa op zoek naar het juiste spoor. Maar niks van dit alles, gewoon even naar het service center van JR (Japanese Railways), kaartjes scoren en met een duidelijke uitleg direct op het juiste spoor. Eigenlijk heeft het zoeken naar het service center het langst geduurd.

Het laatste (Japanse) avondmaal

En dat werd: SUSHI!!

Nog een nachtje slapen

En dan weer naar huis. Dit keer geen voorbereidingen gedaan om een jetlag te omzeilen. We kijken wel hoe het gaat. Als we om 15 uur Nederlandse tijd landen zal het voor ons 23 uur zijn. Misschien moeten we een paar Japanse biertjes inslaan.

Oyasuminasai.