De reis van Narita Airport naar Tokyo loopt gesmeerd.
De alvast in Nederland aangeschafte treintickets voor de Keisei Skyliner even valideren en hoppa naar station Nippori.Normaal zouden we een halte verder uitstappen, Ueno, maar we hebben meteen een eerste missie: Kiko zoeken – of eigenlijk: vinden. Na onze laatste ontmoet in Tokyo in 2011 is het contact verdwenen. Het telefoonnummer bestaat niet meer en kaartjes bleven onbeantwoord. Vanaf Nippori is er een directe treinverbinding naar Kôhoku. Vandaar – leve Google Maps! – in een wandeling van 10 minuten haar appartementencomplex gevonden.
Spoorloos of…
De zoektocht krijgt geen Spoorloos aflevering vervolg, op het naambordje staat gewoon haar naam en als we op de 8e etage aanbellen ontwaren we een ouder geworden, maar nog steeds dezelfde Kiko als altijd.
Het weerzien is hartelijk. Ze heeft geen telefoon meer, en de onbeantwoorde kaartjes, “sorry, sorry”. Digitaal is ze nooit geweest. Ze is inmiddels 70, heeft een karig pensioentje. Ze slaat ons aanbod om met ons ergens te gaan eten af, misschien uit gene. 
We zitten op haar balkonnetje totdat we naar binnen vluchten voor de regen. 
We spreken met haar af, dat we de laatste avond in Japan, als we weer terug zijn uit Hokkaido bij haar komen eten. Ze begeleidt ons terug naar het station. Onderweg kwamen we deze mededeling tegen. 
Er lijkt trouwens minder te worden gerookt in Japan.
Oh ja, en er is een tyfoon aan de gang. Kiko zette de tv aan om de berichtgeving te laten zien.